Artisti Federik Ndoci ka ndarë një histori që lidhet me ikonën e muzikës shqiptare, Parashqevi Samikun, pasi historia e kësaj të fundit ka mbëthyer pas shumë shqiptarë kudo në botë.
Sipas Ndocit, i cili ka rrëfyer historinë 2 vjet më parë në një emision, gjithçka nisi kur Dem Balidemaj, një shqiptar i angazhuar në komunitetin artistik, i propozoi atij të performonte në festimet e Vitit të Ri 2000 në një event ku do të merrnin pjesë artistë të njohur si Gëzim Nika, Aurela Gaçe, Vera Uruçi dhe mes tyre Parashqevi Simaku.
Ndoci tregon se Simaku kërkoi një bisedë private me organizatorin e koncertit, të cilit i tha se nuk pranonte të performonte me atë dhe për këtë arsye ai u përjashtua nga koncerti.
Sipas Ndocit, më 1 janar 2000, Dem Balidemaj e telefonoi për t’i thënë se mbrëmja ishte prishur, pasi Parashqevi Simaku kishte pësuar një incident gjatë performancës dhe ishte dërguar në spital.
Reagimi i Federik Ndocit:
Një tjetër rast jo shumë profesional nuk do ta lë pa e përmendur.
Më telefonon një nga shqiptarët shumë pozitiv të komunitetit, Dem Balidemaj dhe me propozon për koncert për natën e Vitit te Ri dhe me datë 1 janar 2000. Pasi e pyes, më thotë të gjithë artistët që do merrnin pjesë, Gëzim Nika, Aurela Gaçe, Vera Uruçi, Parashqevi Simaku… pranova absolutisht.
Çdo ditë më telefononte një mik italian që kishte një lokal në Madison Square në katin e tretë që të ish i pranishëm, më 31 dhjetor 1999. Kërko sa të duash, por meqë kisha dhënë fjalën te Dema, as nuk bëhej fjalë. Më datë 27 dhjetor bëhet një mbledhje grumbullim i tërë artistëve dhe orkestrantëve që kishim kontratën me Demën. Takohemi me secilin, por Vivi nuk kishte ardhur akoma. Po prisnim, kur vjen, përshendet me dorë nga dera dhe kërkon një bisede private me Demën. Ngrihet Dema del dhe pas 10 minutash shfaqet në derë i bërë i verdh në fytyrë dhe më kërkon mua personalisht. Dal dhe më kërkon të falur disa herë më tha se Vivi nuk pranon të jetë me ty këto dy net!
I thashë se më prishën netët dhe është vonë, ngaqë për vit e organizoja unë personalisht diçka të tillë.
Më tha “ja çeku|. Hyra në dhomë, u takova me të gjithë, pa e proklamuar aspak arsyen objektive që ishte jo pozitive. Tek dola te dera mbaj mend vajzën e Demës, që lotonte dhe i thashë Demës: Më vjen keq, por ka me ta prish natën e Vitit te Ri. Dola dhe sapo hyra në makinë pyeta mikun Italian që klithi nga gëzimi se do isha në lokalin e tij më 31. Më pagoi dyfishin e çekut. Pra nga njëra anë Vivi më bëri personalisht nder sepse mora tri here nga çfarë kisha marr çdo vit.
Më datë 1 janar në 12:00, mesditë, më merr Dema dhe më thotë se mu prish mbrëmja e Vitit të Ri sepse Parashqevia m’u rrëzua sa mori mikrofonin dhe e dërguam në spital. Arsyen ma tha, por unë nuk kam pse tua them ju. “A mundesh me ardh sonte”, mu lut, por unë i thashë që jam i zënë. Unë kurrë nuk kam shkëmbyer një fjalë të keqe me të.
I ofroja punë dhe sigurisht që donte 10 mijë dollar paradhënie. Partnerët e mi nuk ishin dakord, kështu një herë, dy dhe e fshimë nga lista. Më pas mora vesh se me Ritën që kishin qenë shoqe të ngushta diçka kishte ndodhur.
As nuk e kam pa në jetën e saj private, as nuk ia kam numëruar gratë e burrave brinjarë që e kërcënonin pa fund.
Ajo ishte beqare, vajzë e re dhe sigurisht pabesia ishte tek të pabesët dhe jo tek artistja që e kishte shume të zorshme të përballonte presione nga të gjitha anët.
Njeriu nuk është e drejtë të vlerësojë dike nga thashethemet, por nga të vërtetat që njeh dhe i provon personalisht.
Titulli, termi, nocioni, privilegji, slogani, etiketa me qenë artist ndryshon kryekëput në të vërtetat e meritës së lindur, të fituar e shpesh të pamerituar.
Kemi artistë mediash që me tri katër javë në TV parakalojnë artistë që u është dashur një jetë me arrit në pozicion që me ndihmën e medias, ose programi artistik, ose me taraf, ose me para, ose me meritokraci politikash, ose me tekat e prindërve që përfituan nga një rastësi për t’u bërë të pasur.
Artisti i lindur është i thjesht.
Ai qan pa e parë asnjëri, por shfaqet si i lumtur.
Nuk është aspak i kënaqur me atë cfarë debutoi dje, i njeh difektet e tij dhe kupton më shpejt hipokrizinë e pseudo dashamirësve ose te paaftëve që ia rrahin shpatullat.
Është më e lehtë të jesh artiste femër.
Mundësia për te qene shumë e mire, nuk varet aspak nga të lindurit apo aftësia, por nga fiziku i saj, nga bukuria. Artistet tona ndryshojnë nga bota, sepse bukuroshet në bote, as nuk e provojnë të këndojne pasi u duket një rrugë më e gjatë , e vështirë dhe pa fund të bukur. Ato bëhen striptiza nëpër klube nate ndërsa bukuroshja ballkanike bën ccmos t’i shkëputet termit striptizë në lokal nate sepse do të keqtrajtohej si putanë.
Ajo zgjedh të jete putanë e rafinuar që me një mikrofon në dorë te kendojë, me ndihmën e teknologjisë qe axhuston çdo notë dhe inteligjenca e teknologjisë e nxjerr perfekt vokal.
Tani gjoksi i saj, kofshët, tangat janë refreni, kënga më e bukur, që mashkulli i shkatërruar nga stërmundimi 15 orësh gjate ditës se punës. Ai nuk ka kohe as te lexojë as te arsyetoj perse Zoti beri këtë Evqn e kohëve moderne pa mollq, por me mikrofon dhe nuk thellohet nëse vërtet është artiste apo një striptizo-artiste ballkanase.